Εσείς είδατε την πρόσφατη διάβαση της Αφροδίτης μπροστά από τον Ήλιο;
Αν ναι, είμαι σίγουρος ότι θα μείνατε έκθαμβοι, άναυδοι, συγκλονισμένοι, χωρίς ανάσα από το συναρπαστικό θέαμα. Είμαι βέβαιος ότι η καρδιά σας θα σφυροκόπησε ξέφρενα από συγκίνηση και θαυμασμό. Είμαι βέβαιος ότι την 8η Ιουνίου θα παρατήσατε ό,τι κάνατε για να καρφώσετε το βλέμμα στον Ήλιο και να δείτε το Μεγάλο Κοσμικό Θέαμα.
Τι; Δεν ήταν τελικά τίποτα σπουδαίο; Ήταν απλώς μια σχεδόν αόρατη μαύρη κουκίδα πάνω σε ένα κίτρινο δίσκο; Δεν συγκλονιστήκατε; Δεν σας κόπηκε η ανάσα; Δεν χτύπησε γρήγορα η καρδιά σας;
Κι όμως, τα ΜΜΕ μας είχαν πρήξει τόσο πολύ στη διαφήμιση της επερχόμενης Διάβασης της Αφροδίτης που παρά λίγο να σημειωθεί και κάμψη της τηλεθέασης των «πρωινάδικων» -στη διάρκεια της ημέρας δηλαδή που σημειώθηκε το φαινόμενο.
«Φαινόμενο σπανιότητας και απαράμιλλης ομορφιάς στα όρια της φαντασμαγορίας», έγραψε χαρακτηριστικά το Βήμα (8.6.2004). Ίσως, αλλά μόνο για τους ερασιτέχνες και επαγγελματίες αστρονόμους.
Θυμάστε εκείνες τις περιβόητες «βροχές διαττόντων» που κατά καιρούς φιγουράρουν στα ΜΜΕ; Τις πλανητικές συνόδους, την προσέγγιση του Άρη στη Γη και γενικότερα όλα τα αστρονομικά φαινόμενα που δεν δημιουργούν καμία απολύτως αίσθηση σε ένα κοινό που χρειάζεται όλο και πιο περίτεχνα, όλο και πιο εντυπωσιακά ειδικά εφέ για να «τη βρει».
Τα ΜΜΕ «παραφουσκώνουν» ένα έτσι κι αλλιώς αδιάφορο για το ευρύ κοινό φαινόμενο δημιουργώντας στο τελευταίο την προσδοκία ότι πρόκειται να παρακολουθήσει τουλάχιστον τη Συντέλεια του Κόσμου. Κι όταν τελικά το κοινό συνειδητοποιεί ότι «άνθρακες ο θησαυρός», σηκώνει τους ώμους και συνεχίζει τη ζωή του.
Ε, και; θα ρωτήσετε. Καλό δεν είναι να ενδιαφέρεται το κοινό για κάτι πέρα από το «Fame Story» και το «Καφενείο των Φιλάθλων»;
Αν κάνετε αυτή την ερώτηση, θα σας παραπέμψω σε ένα φαινόμενο που έχω επισημάνει επανειλημμένα σε προηγούμενες επικαιρότητες. Ποιες; Α, μην τα θέλετε κι όλα έτοιμα! Για να σας βοηθήσω όμως, το φαινόμενο αυτό έχει σχέση με την βασική αρχή των εμβολίων.
Αλήθεια, ποιος κοιτάει πια τα αστέρια στο νυχτερινό ουρανό;
Στις 21 Ιουνίου το πρώτο ιδιωτικό διαστημόπλοιο έγινε πραγματικότητα. Συγκεκριμένα, το Spaceship 1, της Scaled Composites έφτασε σε ύψος μερικών δεκάδων χιλιομέτρων, άγγιξε το διάστημα και επέστρεψε στη Γη. Άνοιξαν οι πύλες του διαστήματος στον απλό άνθρωπο. Ξεκίνησε ο διαστημικός τουρισμός. Κτίζεται το Διαστημικό Χίλτον. Θα ανοίξουν εμπορικά κέντρα στη Θάλασσα της Γαλήνης. Θα πηγαίνουμε διακοπές στην Chryse Planitia. Θα…
Η αλήθεια είναι, όπως πάντα, εντελώς διαφορετική. Ναι, η πτήση του Spaceship 1 ήταν σημαντικό και πολύ ευχάριστο επίτευγμα. Όμως έχουμε πάρα-πάρα, μα ΠΑΡΑ πολύ δρόμο να διανύσουμε ακόμα ώσπου να γίνει εφικτό το πραγματικό άνοιγμα των πυλών του διαστήματος.
Αυτό που αποσιωπήθηκε από τα ΜΜΕ ήταν πως το Spaceship 1 ήταν ουσιαστικά ένα πυραυλοκίνητο αεροπλάνο που έφτασε σε πολύ μεγάλο ύψος. Δεν ήταν διαστημόπλοιο. Μπορεί να έφτασε –τυπικά- στο διάστημα, αν λάβουμε ως κριτήριο ότι ξεπέρασε ένα συγκεκριμένο υψόμετρο πέρα από το οποίο θεωρείται ότι αρχίζει το διάστημα, αλλά ΔΕΝ ήταν διαστημόπλοιο. ΔΕΝ μπορεί να γίνει διαστημόπλοιο. ΔΕΝ μπορεί να μπει σε τροχιά. ΔΕΝ μπορεί να αναπτύξει ταχύτητα που να του επιτρέπει κάτι περισσότερο από σύντομα υποτροχιακά άλματα. Για να μπει σε τροχιά ένα σκάφος πρέπει να αναπτύξει ταχύτητα 11,2 χλμ το δευτερόλεπτο. Το Spaceship 1 δεν μπορεί να αναπτύξει ούτε το ένα δέκατο αυτής της ταχύτητας.
Πολύ απλά: αν ένας αθλητής της ελεύθερης κατάδυσης φτάσει σε 100 μέτρα βάθος κρατώντας την αναπνοή του και μετά επιστρέψει στην επιφάνεια, σημαίνει ότι έγινε και υδρόβιο πλάσμα;
Το κατόρθωμα του Spaceship 1 είχε ήδη επιτευχθεί με τα (πολύ ταχύτερα) πυραυλοπλάνα Χ-15 ήδη από το 1960. Σχεδόν μισόν αιώνα αργότερα, οι πύλες του διαστήματος παραμένουν απογοητευτικά κλειστές. Το γιατί το έχω αναλύσει στα Φαντάσματα του Διαστήματος. Ναι, το Spaceship 1 είναι μια λάμψη ελπίδας στο σκοτάδι, αλλά μέχρι αυτή η λάμψη να μεταβληθεί σε άπλετο φως, θα περάσει καιρός. Πολύς καιρός. Και μέχρι τότε…
Βέβαια, η εντύπωση που έχει δημιουργηθεί στο ευρύ κοινό είναι εντελώς διαφορετική, αλλά και πάλι ισχύουν οι νόμοι της Διαδικασίας της Ομοιόστασης. Και ισχύει πάλι αυτό που είχα εντοπίσει μερικές παραγράφους πιο πριν. Ναι, εκείνο που σας έβαλα να ψάχνετε σε προηγούμενες Επικαιρότητες.
Αλήθεια, ποιος κοιτάει πια τα αστέρια στο νυχτερινό ουρανό;
Στο μεταξύ τα ΜΜΕ αλλά και τα περισσότερα από τα ΜΕΕ (Μέσα Ειδικής Ενημέρωσης) συνεχίζουν το βομβαρδισμό –σε ό,τι αφορά το Διάστημα- με ψευτιές, μισές αλήθειες, ανοησίες, διαιώνιση παρεξηγήσεων και μύθων και όλα τα σχετικά, πασπαλισμένα βεβαίως με το απαραίτητο συνωμοσιολογικό αλατοπίπερο –που έχει εξελιχθεί πλέον σε ρεφλέξ του ανθρώπινου εγκεφάλου. Όμως ο καθένας κάνει τη δουλειά του και εκτελεί την αποστολή του. Συνειδητά ή ασυνείδητα δεν έχει σημασία. Πολλές φορές το παιχνίδι παίζεται καλύτερα εάν τα πιόνια νομίζουν ότι είναι και παίκτες. Εάν θέλεις κάποιον πραγματικά πειθήνιο όργανό σου, κάνε τον να πιστέψει ότι δρα ανεξάρτητα. Η Ομοιόσταση έχει πολλές πτυχές.
Ξέρετε, ένας από τους αποτελεσματικούς τρόπους προπαγάνδας είναι οι απλές ειδήσεις. Όχι τα σχόλια, ούτε τα άρθρα. Οι απλές ειδήσεις. Το κοινό τις καταπίνει επειδή ακριβώς νομίζει ότι είναι «αντικειμενικές». Όμως μόνο όποιος έχει δημοσιογραφική πείρα μπορεί να κατανοήσει τη σημασία που έχουν η επιλογή, η σειρά παρουσίασης, ο τρόπος παρουσίασης, οι φωτογραφίες που τη συνοδεύουν, ή έκταση και η σημασία που δίνεται στην «απλή είδηση»…
«Θα μπορούσαμε να υψώσουμε μια πυραμίδα ψηλότερη από του Χέοπος μόνο με τα κόκαλα των θυμάτων της δύναμης που ασκούν οι λέξεις και οι τύποι», έλεγε κάποτε ο Γκυστάβ Λε Μπον στην Ψυχολογία των Οχλων.
Όχλοι… μάλιστα. Η λέξη φέρνει στο μυαλό ένα πλήθος από αλλόφρονες που τρέχουν στους δρόμους σπάζοντας και καίγοντας. Δεν είναι πάντα έτσι. Ιδιαίτερα στη σύγχρονη εποχή. Θυμάστε τα Flash Mobs;
«Η νέα γενιά χρηστών κινητής τηλεφωνίας, παιδιά ηλικίας 10-14 ετών είναι περισσότερο εξοικειωμένη από κάθε άλλη ηλικιακή ομάδα με τις συσκευές και τόσο εθισμένη, ώστε δηλώνει ότι ‘δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτή’» (Βήμα, 25.6.2004).
Αυτό είναι ένα από τα βασικά συμπεράσματα έρευνας που έγινε στη Βρετανία από την εταιρεία Teleconomy. Από το δείγμα των ερωτηθέντων, ποσοστό 26% δήλωσε ότι δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς κινητό τηλέφωνο. Τα παιδιά βλέπουν το κινητό τηλέφωνό τους λιγότερο ως μέσον επικοινωνίας και περισσότερο ως συσκευή ψυχαγωγίας αλλά και ως προσωπικό αντικίμενο, ένα διαβατήριο ένταξης σε αντίστοιχες κοινωνικές ομάδες.
Άραγε θα έχει καλό σήμα στη Θάλασσα της Γαλήνης ή στην Chryse Planitia;
«Μια μικρή ψηφιακή κάμερα γεμάτη αισθητήρες την οποία θα μπορεί κάποιος να κουβαλάει επάνω του, θα καταγράφει όλες τις κινήσεις και ενέργειές του φέροντος, σε όλη τη διάρκεια της ημέρας. Πρόκειται για την SenseCam, μια συσκευή που μπορεί να καταγράφει και να αποθηκεύει 2.000 εικόνες. Με απλά λόγια, μπορεί κάποιος στο τέλος της ημέρας να δει φωτογραφημένο όλο του το 24ωρο» (Βήμα, 18.6.2004)
Imprimo ergo sum!
Κάποτε τα PC ήταν μεμονωμένες νησίδες απομόνωσης. Με το Διαδίκτυο έγιναν απλές ψηφίδες ενός μωσαϊκού. Και ναι, μέσω του Διαδικτύου ο καθένας μπορεί να μπει στο PC σας και να κάνει ό,τι γουστάρει με το σκληρό σας δίσκο. Τι σχέση έχει αυτό με τις δυο παραπάνω ειδήσεις; Ε, είπαμε, μην τα θέλετε κι όλα έτοιμα!
Καλά μπάνια!
Οι Τίτλοι του Μήνα
Λέγαμε πριν σχετικά με τα ΜΜΕ και την Κατάκτηση του Διαστήματος. Όλα αυτά έχουν βέβαια σχέση και με την γνωστή μας Συλλογική Αμνησία. Επειδή πάντα με εκνευρίζουν αυτοί που ανακαλύπτουν τον τροχό (κι ακόμα περισσότερο εκείνοι που ενθουσιάζονται με αυτούς που ανακαλύπτουν τον τροχό), ψάρεψα μερικούς παλιούς τίτλους από το αρχείο μου (έτσι γλίτωσα και από αυτά που έπρεπε να γράψω). Lo and behold.
(1967)
(1969)
(1970)
(1977)
(26 Ιουνίου 2004)
