«Είναι το τέλος. Κατέβηκαν μέσα από το μισόφωτο των άστρων. Τώρα όλα τελείωσαν και πέρα από τα Αρινούρια ρεύματα θα κατοικήσουμε ευτυχισμένα στην Τηλόη».
Αν δεν είχα βάλει το παραπάνω απόσπασμα σε εισαγωγικά, κάλλιστα θα μπορούσε να αποτελέσει τεκμήριο για την διανοητική μου ανισορροπία. Κάτι παρόμοια έλεγε και ένας παλιός φίλος μου και του φόρεσαν ζουρλομανδύα. Βέβαια, από την άλλη μεριά, τέτοια και πολύ χειρότερα, τα ξεστομίζει ένας αναγνωρισμένος «μάντης» ή «προφήτης» και γίνονται δεκτά με δέος. Δέος που αυξάνει ευθέως ανάλογα με το πόσο πομπώδη και ακατανόητα είναι τα ξεστομιζόμενα.
Κι από μια τρίτη μεριά, σχεδόν ποτέ οι χρήσιμες πληροφορίες δεν έρχονται χωρίς να συνοδεύονται από ένα νέφος θορύβου και «πληροφοριακής σκόνης».
Νέφος; Ναι. Ένα νέφος που έρχεται σαν το Έρπον Χάος του Λάβκραφτ από το οποίο προέρχεται και το περιβόητο απόσπασμα.
Τι άλλο μπορεί να έρχεται έρποντας και να είναι και απειλητικό; Και σκιερό μαζί;
Μια σκιά ας πούμε;
Για να δούμε shadow + Greece σε εκείνο το ρημάδι το Google Trends:
Χμ, σα να κινείται κάτι περισσότερο τα τελευταία χρόνια. Με παροδικές εξάρσεις που γίνονται όλο και μεγαλύτερες.
Για να δούμε τι λέει και το Google (σκέτο) με την ίδια ακατονόμαστη λέξη.
Και ας μην πιάσουμε και τα συγγενικά και τα παράγωγα γιατί θα χρονοτριβήσουμε.
Ξέρετε, το μαύρο έχει μια περίεργη συνάφεια με το κόκκινο. Απο μαγικοαποκρυφιστικής άποψης είναι συμπληρωματικά χρώματα. Και τώρα τελευταία σαν πολύ της μόδας δεν έχουν γίνει αυτές οι περίφημες «κόκκινες γραμμές». Στο ελληνικό google έχουν 432.000 hits, ζωή να’χουν, και θα αποκτήσουν περισσότερα.
«Το μαύρο μέτωπο δεν έχει κόκκινες γραμμές», είπε πρόσφατα μια φιλόδοξη τσοπάνισσα.
Έλα όμως που το «μαύρο μέτωπο» που λέει η Caretta-caretta δεν είναι ακριβώς μαύρο. Ούτε και οι «κόκκινες γραμμές» ακριβώς κόκκινες. Άλλωστε κάποιοι «μαυρίζουν» κάποιους άλλους για να «ασπρίσουν» οι ίδιοι. Αν και στην πραγματικότητα είναι επιφανειακά «κόκκινοι». Κι αυτό γιατί το «μαύρο» είναι το συμβατικό αντίθετο του «άσπρου» αλλά το μαγικό αντίθετο του «κόκκινου».
Τέλος πάντων, ας μην μπλέξουμε τώρα με συμβολισμούς. Άλλο είχα στο μυαλό μου, ούτως ή άλλως. Που βέβαια είχε μαύρο και κόκκινο.
«…μια σφαίρα από σκοτεινή παχύρρευστη μάζα αποτελούμενη από πιο ‘φωτερές’ κουκίδες ή σκουληκοειδείς κηλίδες η οποία επίσης περιστρέφεται [αργά]… σαν μια σφαίρα λάβας σκεπασμένη με μαύρες σκουριές μέσα από τις χαραγματιές της οποίας διαφαίνεται το βαθυκόκκινο διάπυρο υλικό από κάτω». Κάτι που Έρπει σαν Σκιά, Γιώργος Μπαλάνος, σελ. 80
Ή σαν κι αυτό:
«Και ο ήλιος μέλας εγένετο ως σάκκος τρίχινος και η σελήνη όλη εγένετο ως αίμα» (Αποκάλυψις Ιωάννου στ:12)
Κοιτάξτε, για να το ξεκαθαρίσουμε, έκλειψη ηλίου ή σελήνης, ορατή εν Ελλάδι, δεν προβλέπεται για το άμεσο μέλλον. Από την άλλη μεριά, δεν χρειάζεται έκλειψη ηλίου ή σελήνης για να πέσει το σκοτάδι. Εξάλλου «κατέβηκαν μέσα από το μισόφωτο των άστρων», δεν έλεγε και ο ποιητής στην αρχή;
Και μια που πιάσαμε το Λάβκραφτ, παραθέτω κι ένα απόσπασμα που έχω ξαναπαραθέσει –πάντα την κατάλληλη στιγμή.
«…Θα ήταν εύκολο οι πιστοί του να καταλάβουν πότε θα πλησίαζε αυτή η μεγάλη στιγμή γιατί τότε οι άνθρωποι θα άρχιζαν να μοιάζουν με τους Μεγάλους Παλαιούς. Θα γίνονταν αχαλίνωτοι και ασύδοτοι πέρα από το καλό και το κακό, αδιαφορώντας για νόμους και ηθική και ξεσπώντας σε ένα ξέφρενο ξεφάντωμα μέσα σε ένα πανδαιμόνιο από κραυγές και σκοτωμούς. Μετά οι λευτερωμένοι Παλαιοί θα τους δίδασκαν νέους τρόπους να αλαλάζουν, να σκοτώνουν και να ξεφαντώνουν και ολάκερη η Γη θα φούντωνε σε ένα ολοκαύτωμα έκστασης και κραιπάλης…» (Χ.Φ. Λάβκραφτ, Το Κάλεσμα του Κθούλου)
Κόκκινο… το χρώμα του αίματος και της φωτιάς. Και το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι.
«Αν η ελληνική πρωτεύουσα είναι γεμάτη μαύρες κηλίδες εγκληματικότητας ή οικονομικής δυσπραγίας, αυτό πλήττει όχι μόνο τη λειτουργία της πόλης, αλλά και το εθνικό υποσυνείδητο… Νομοτελειακά ο αστικός βίος… θα υποχωρεί διαρκώς, ακόμη και πίσω από τις ‘κόκκινες γραμμές’. (Νίκος Βατόπουλος, Καθημερινή, 23.12.2011)
«Ο πολλαπλασιασμός των ταραχών που θα προκύψει με μαθηματική ακρίβεια όσο συνεχίζεται το καθεστώς της ατιμωρησίας, θα συνοδευτεί από τη βαθμιαία εξαφάνιση των συνόρων ανάμεσα στην εγκληματική δράση πολιτικής φύσης και τις καθαρά ποινικές της εκδοχές… Όσοι ευελπιστούν ότι τα φαινόμενα αυτά θα περιοριστούν στο κέντρο της Αθήνας αφήνοντας αλώβητα τα απομακρυσμένα τους προάστια, γρήγορα θα αντιληφθούν το λάθος τους» (Στάθης Καλύβας, Καθημερινή, 19.2.2012)
Α, ναι, θυμάστε εκείνη την περίφημη βόμβα που ανακαλύφθηκε σε βαγόνι του μετρό;
Εγώ θυμάμαι κάτι που έγραφα στο Κουτί της Πανδώρας, χρόνια πριν.
«Φανταστείτε… την εικόνα της Αθήνας σε μερικά χρόνια, όταν ενόψει της Χρυσής Ολυμπιάδας, οι μεγάλοι αυτοκινητόδρομοι και το μετρό θα έχουν μετατρέψει ριζικά το πρόσωπο της πρωτεύουσας. Μήπως ένα νέο πρόσωπο τυφλής, α-πολιτικής αστικής τρομοκρατίας ξεπροβάλλει μαζί με την αυγή του νέου αιώνα; …Στο πλήρως αστικοποιημένο τοπίο της Αττικής του 21ου αιώνα, μπορεί οι ρουκέτες της 17Ν να αποτελέσουν γραφικές αναμνήσεις μιας άλλης, πιο ήσυχης και πιο προβλέψιμης εποχής…»
Χωρίς λόγια (η εικόνα είναι απο εδώ)
Μαύρο… το χρώμα του ζόφου και της σκιάς. Και η σήψη αρχίζει από κάτω προς τα πάνω.
Όχι, δεν αναφέρομαι στο μετρό και τη βόμβα του. Ούτε στις υπόγειες στοές της Αθήνας. Εκείνες τις περιβόητες στοές που οδηγούν από το Σύνταγμα στο Σούνιο κι από την Ομόνοια στην Πεντέλη (λέμε τώρα).Ήτανε πολύ της μοδός πριν μερικά χρόνια. Υπάρχουν όμως και κάτι άλλες, πολύ πιο ταπεινές και πολύ λιγότερο μυστηριώδεις στοές που ήτανε πολύ της μοδός πριν μερικές δεκαετίες. Κάποτε οι υπόγειες εμπορικές στοές ήταν η συνέχεια των κύριων στοών που βρίσκονταν στο ισόγειο μεγάλων κτιρίων με γραφεία και καταστήματα στο αθηναϊκό κέντρο. «Τις δεκαετίες του 1950, 1960 και 1970 οι υπόγειες στοές γύρω από την Ομόνοια, στην Πανεπιστημίου και στο Σύνταγμα έσφυζαν από ζωή… Σήμερα, σχεδόν όλες οι υπόγειες στοές είναι σκοτεινές, ερειπωμένες και κλειδωμένες με χοντρές αλυσίδες, λαμαρίνες ή κόντρα πλακέ» (Καθημερινή 14.1.2012).
Γιατί; Μα, φυσικά λόγω οικονομικής δυσπραγίας. Σίγουρα, αλλά αυτό είναι μια ερμηνεία σε πρώτο πλάνο. Υπάρχουν πολλά πλάνα.
Όπως υπάρχουν και πολλαπλές ερμηνείες των λέξεων. Των λέξεων γενικώς. Αλλά για τον Πόλεμο των Λέξεων έχω αναφερθεί ουκ ολίγες φορές σε περασμένες Επικαιρότητες όπως εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και αλλού
Τώρα τελευταία όμως φαίνεται να έχει πάρει μια διαφορετική τροπή. Ίσως φταίει το ότι ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι (ή το χτένι στον κόμπο, το ίδιο είναι). Ο Μέγας Αλέξανδρος είχε χρησιμοποιήσει το σπαθί του για κόψει το δικό του κόμπο. Αποφεύγω να δώσω πολλά παραδείγματα γιατί, αφ' ενός μεν όποιος έχει διευρυμένο Ορίζοντα Συμβάντων μπορεί να αντιληφθεί πολλά, αφ' ετέρου δε όποιος δεν έχει, δεν πρόκειται να αντιληφθεί τίποτα ακόμα κι αν του τα δείξουν.
Στο Lifo της 17.1.2012 έχει μια ενδιαφέρουσα επισήμανση λέξεων τόσο πολυφορεμένων που θα έπρεπε να απαγορευτούν.
«‘εμβληματικό – συγκλονιστικό’..../ Στανταράκι, σιγουράκι / Το ‘τυχαίο;’… / Το ‘δεν υπάρχει’ / Το επίθετο ‘τέλειο’… / Το ‘παρεάκι’ /…Να απαγορευτεί το ‘γατάκια’ για οποιαδήποτε άλλη χρήση πέραν των μικρών γάτων! / Το ‘έλεος’ / Καθετί που κολλάμε από διαφήμιση: ‘τα σπάει’, ‘ομορφάντρα μου’ / Όχι μόνο γίνεται κατάχρηση του επιρρήματος ‘απλά’, αλλά και λανθασμένη συνήθως χρήση του στη θέση του ‘απλώς’ / ‘Ο πιο κρίσιμος μήνας/εβδομάδα/κ.λπ. για την ελληνική οικονομία’ / ‘Οέο’, ‘φατσούλες’ / Να απαγορευτεί διά ροπάλου η χρήση του αγγλικού ερωτηματικού ? σε ελληνικά κείμενα…”
Αυτά βέβαια είναι πταίσματα, αν και όχι τόσο ελαφριά όσο φαίνονται. Τα χειρότερα είναι τα πιο επίσημα, τα πιο σοβαρά, τα πιο κρυφά. Όπως αυτό εδώ
«Να υποχωρήσει βαθμιαία ο όρος ανταγωνισμός σε όλες τις περιπτώσεις όπου δεν υπάρχει ή όπου δεν θέλουμε να υπάρχει έντονη αντιπαλότητα, π.χ. στην ηθική της ελεύθερης αγοράς αυτό είναι επιθυμητό», ζητάει το Γενικό Επιστημονικό Συμβούλιο της Ελληνικής Εταιρείας Ορολογίας. (η υπογράμμιση είναι δική μου)
Και μετά αναρωτιόμαστε πού πήγε η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας; Αφήστε την, την έφαγε η «ευγενής άμιλλα» κι ο «συναγωνισμός».
Στην Ελλάδα όταν η ιδεοληψία δεν συμφωνεί με την Συναινετική Πραγματικότητα, τότε τόσο το χειρότερο για την Συναινετική Πραγματικότητα.
Αλλά ακόμα και πέραν της Συναινετικής Πραγματικότητος, σε στραβό παραφυσικό γιαλό αρμενίζουμε. Ή μήπως «μεταφυσικό»; Κάποια στιγμή θα αναφερθώ λεπτομερώς στο κρίσιμο αυτό θέμα. Προς το παρόν διαβάστε τούτο εδώ εδώ που προσεγγίζει αρκετά κάποια απο όσα θέλω να πω.
Και στο μεταξύ ο Πόλεμος των Λέξεων είναι ακόμα ένα από τα όπλα των ΜΜΕ. Α, ναι, και στη διεθνή κατάταξη για την ελευθερία του τύπου για το έτος 2010, το δημοκρατικό και φιλελεύθερο Helladistan βρίσκεται λοιπόν στην 73η θέση ανάμεσα σε 178 χώρες (η χειρότερη θέση στην Ε.Ε.), πιο κάτω και από χώρες όπως η Παπούα-Νέα Γουινέα, η Μπουρκίνα Φάσο, η FYROM και τα κατεχόμενα της Βόρειας Κύπρου. Και με αφορμή αυτό, ο απολαυστικός Αιρετικός κάνει κάποιες εξαιρετικά ενδιαφέρουσες επισημάνσεις.
Κάτι για στοές και σκιές λέγαμε, έτσι;
Τώρα θυμήθηκα και τα περίφημα καπάκια. Θυμήθηκα ότι δέκα χρόνια μετά την έρευνα των συνεργατών μου και εμού του ιδίου, δεν έχει προστεθεί ούτε μισό λιθαράκι. Εκτός αν εννοούμε «λιθαράκια» τις παπαριές που εκτοξεύονται σε αμέτρητα φόρουμ και ιστοσελίδες από τεμπέληδες, αφελείς και άσχετους (μερικές φορές και τα τρία μαζί). Όπως έχω δηλώσει, το αρχείο της έρευνάς μας περιμένει τον κληρονόμο του ο οποίος πρέπει να αποδείξει έμπρακτα ότι το αξίζει.
Και το επαναλαμβάνω αυτό επειδή τα προμηνύματα δεν είναι και τόσο ευοίωνα. Έχετε δει όλους εκείνους τους μαυριδερούς και μαύρους που γυρνάνε με καροτσάκια σούπερ μάρκετ μαζεύοντας σιδερικά; Έχουν ήδη αρχίσει να σηκώνουν σιδερένιες σχάρες υπονόμων –ακόμα και στην πλατεία Συντάγματος. Έχουμε διάφορα κρούσματα και αλλού: πχ στη Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα, μέχρι και στους Σοφάδες Καρδίτσας. Στο γενικότερο κλίμα εντεινόμενης παρακμής, ασυδοσίας και πλήρους ατιμωρησίας, νομίζετε ότι θα περάσει πολύς καιρός προτού αρχίζουν να κάνουν φτερά αυτά τα περίφημα καπάκια;
Όχι πως τρέφω ρεαλιστικές προσδοκίες. Άλλωστε το θέμα έχει ήδη υποχωρήσει στα στρώματα του αστικού φολκλόρ και επιβιώνει σαν αισθητικό αξιοπερίεργο. Εδώ η απόδειξη. Δε βαριέστε...
Και εν τω μεταξύ κινούμεθα ιλιγγιωδώς προς άγνωστη (;) κατεύθυνση. Άλλοι ονομάζουν την κίνηση πτώση στο γκρεμό. Άλλοι πτήση στα ουράνια. Άλλοι πορεία προς την Singularity.
«Ο αριθμός των κινητών τηλεφώνων και των λοιπών φορητών συνδεδεμένων στο διαδίκτυο συσκευών για πρώτη φορά φέτος θα ξεπεράσει τον αριθμό των ανθρώπων στην Γη» Madata, 16.2.2012
«Έως το 2016 οι συσκευές κινητών στον κόσμο αναμένεται να φθάσουν τα 10 δισεκατομμύρια έναντι εκτιμώμενου παγκόσμιου πληθυσμού 7,3 δισεκατομμυρίων. Το ίδιο έτος, τα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας θα διακινούν 130 exabytes δεδομένων ετησίως, ποσότητα πληροφοριών ισοδύναμη με 33 δισεκατομμύρια DVD»
Τι σημαίνει άραγε αυτό;
Μπορεί και τίποτα. Μπορεί κι αυτό που είχε γράψει κάποτε ο αείμνηστος Lyall Watson στο Beyond Supernature (1986):
«Πολύ σύντομα πάνω στη Γη θα υπάρχουν τόσοι άνθρωποι όσα και τα κύτταρα μέσα στον ανθρώπινο εγκέφαλο και τόσο καλά συνδεδεμένοι μεταξύ τους όσο και τα κύτταρα του εγκεφάλου. Με δυο λόγια η ανθρωπότητα στο σύνολό της θα αποτελεί τη νοημοσύνη του πλανήτη…»
Μη γλείφεστε όμως. Μια νοημοσύνη μπορεί να είναι και ανισόρροπη, ψυχασθενής ή σκοτεινή. Κατάμαυρη.
Με ή χωρίς κόκκινες γραμμές.
