Ξεκινώ όπως περίπου ξεκινούσα και στην προηγούμενη Επικαιρότητα: με τον συνεχιζόμενο Πόλεμο των Λέξεων και τους άδειους ντενεκέδες-κωδωνοκρούστες-«έγκυρους» δημοσιογράφους που δραστηριοποιούνται στα ΜΜΕ σαν χρήσιμα πιόνια με παραισθήσεις μεγαλείου. Να, όπως πρόσφατα με το πολυθρύλητο «περιστατικό της Αμάρυνθου». Κι επειδή η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση, να μια χαρακτηριστική δήλωση:
«Τα κανάλια πρέπει να πάρουν έπαινο για τα δελτία τους, που αποκάλυψαν τα φαινόμενα κοινωνικού ρατσισμού, αφύπνισαν την κοινωνική συνείδηση και κινητοποίησαν την πολιτική ηγεσία. Κι επομένως έπαινος πρέπει να δοθεί κι όχι ψόγος» (Καθημερινή, 9.11.2006).
«Η ελευθερία είναι σκλαβιά, ο πόλεμος είναι ειρήνη, η άγνοια είναι δύναμη» (όχι αυτά τα είπε ένας άλλος παλιότερα, αλλά είναι πάντα επίκαιρα).
Στο βιβλίο μου Μέσα στη Χύτρα Ταχύτητας είχα γράψει πολλά σχετικά πράγματα για ποικίλες πτυχές της διαδικασίας της Ομοιόστασης. Ένα απ’ αυτά αφορούσε και την Μεγάλη Καταγραφή. Τι είναι αυτό; Α, μην τα θέλετε κι όλα έτοιμα! Αν διαβάζετε τακτικά αυτή την ιστοσελίδα θα ξέρετε ήδη και το «περιστατικό της Αμαρύνθου» δεν θα σας έκανε καμία εντύπωση, αλλά να δυο μικρές παραπομπές εδώ κι εδώ.
«Το βέβαιο είναι πως παρ’ ότι αυτό που όλοι φοβούται εδώ και χρόνια είναι ο έλεγχος του οργουελιανού Μεγάλου Αδελφού, οι χρήστες του internet δείχνουν πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον στο να παρατηρούν τις ζωές των άλλων μέσω υπηρεσιών όπως το You Tube. Μήπως μιλάμε για μια κοινωνία μικρών μεγάλων αδελφών;» (από το πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Ματθαίου Τσιμιτάκη στο «Κ» της Καθημερινής, 26.11.2006).
Έλα ντε!
Από το ίδιο αφιέρωμα του «Κ». Μιλάει η Έλλα, μαθήτρια της τρίτης λυκείου, εκπρόσωπος της “Γενιάς Rec”:
«Όταν φτάνεις στο σημείο να μην ορίζεις τον προσωπικό σου χώρο και να χαμουρεύεσαι μ το αγόρι σου στις τουαλέτες ή μπροστά σε όλη την τάξη, το τελευταίο που σε ενδιαφέρει είναι το αν θα σε τραβήξουν και βίντεο. Αφού ήδη από μόνος σου έχεις καταργήσει την ιδιωτική σου ζωή».
Κι επίσης
«Καμιά φορά είναι σαν να υποκαθιστάς τις αναμνήσεις σου γράφοντάς τα όλα στο κινητό. Τα γράφεις και ξενοιάζεις. Δεν τα κρατάς μέσα σου. Μου έχει τύχει να κοιτάζω βίντεο και να μην μπορώ να θυμηθώ από πού είναι. Να είναι σαν ξένο. Δεν είχα καμία ανάμνηση γύρω απ’ αυτό. Δεν μου άρεσε καθόλου αυτή η διαπίστωση»
Μάλιστα… Πού να έρθει και ο «Άγγελος Καταγραφέας»!
Και στο μεταξύ συμβαίνουν κι άλλα...
«Το φαινόμενο είναι πλέον τόσο διαδεδομένο ώστε οι ειδικοί τείνουν να το αποδεχτούν ως κανόνα και όχι ως εξαίρεση: ο παλιός 15χρονος είναι ο σημερινός δεκάχρονος. Οι σωματικές και συμπεριφορικές αλλαγές που χαρακτήριζαν μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες τους εφήβους, είναι σήμερα συνήθεις μεταξύ παιδιών 8-12 ετών… Αρκετές έρευνες έχουν διαπιστώσει ότι πολλά παιδιά ηλικίας 8-12 ετών αναπτύσσονται με ταχύτερο ρυθμό. Ολοένα και περισσότερα κορίτσια βλέπουν την πρώτη τους έμμηνο ρύση ενώ ακόμη φοιτούν στο Δημοτικό… Κάποιοι ενδοκρινολόγοι μάλιστα έχουν χαμηλώσει το όριο της πρώιμης ανάπτυξης του στήθους στην πρώτη ή τη δεύτερη τάξη του Δημοτικού». (Νέα, 27.11.2006).
Πράματα και θάματα λοιπόν… Όμως για όλα φταίει η κακούργα κενωνία, οι «απάνθρωποι ρυθμοί ζωής», η «διάλυση της οικογένειας», η «έκπτωση των αξιών», οι «βρωμοαλβανοί» και τα συμπαρομαρτούντα.
«Αγόρια, Έλληνες στην πλειονότητά τους, που προέρχονται από ισορροπημένο οικογενειακό περιβάλλον και κατοικούν κατά κύριο λόγο σε περιοχές κοντά στο κέντρο της Αθήνας: αυτά τα χαρακτηριστικά συνθέτουν το προφίλ των ανήλικων παραβατών, όπως προκύπτει από τα στατιστικά στοιχεία των Επιμελητών Ανηλίκων» (Νέα, 4.12.2006).
Σχετικό κι αυτό, και σχετικό με τα πορνό που παρουσιάζαμε στην προηγούμενη επικαιρότητα: «Ο εθισμός σε εικόνες ακρωτηριασμένων άκρων, διαμελισμένων και αποκεφαλισμένων σωμάτων τείνει να γίνει ένας από τους κυριότερους παράγοντες που διαμορφώνουν τον σύγχρονο θεατή του κινηματογράφου. Αυτό το θέαμα που η ποιότητά του δεν διαφέρει πολύ από την ποιότητα του junk food, χρησιμοποιεί την ίδια συνταγή, αναπαράγει τα ίδια στερεότυπα και δημιουργεί μια ομογενοποιημένη αγορά, καθώς καταργεί τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του χώρου στον οποίο καταναλώνεται:
η κινηματογραφική αίθουσα καταλήγει να διαφέρει από το home theater μόνο ως προς το μέγεθος κι αυτό με τη σειρά του διαφέρει από το λάπτοπ λόγω του dolby stereo» (από άρθρο του Δ. Μπούρα, Καθημερινή, 15.10.2006).
Στο μεταξύ η επιστημονική γνώση προχωρά ακάθεκτη σημειώνοντας θριάμβους σε νέα πεδία δόξης. Ξέρετε τι είναι τα Fat Studies; Όχι; Είναι οι ακαδημαϊκές σπουδές που αφορούν την παχυσαρκία. Όχι, δεν είναι ιατρικές σπουδές αλλά κοινωνικές. «Όλο και περισσότεροι καθηγητές Πανεπιστημίου Κοινωνιολογίας, Ιστορίας, Αγγλικών και Νομικής σπεύδουν να εντάξουν διαλέξεις για την παχυσαρκία στον κύκλο σπουδών» (Καθημερινή,. 30.11.2006).
Κι η δημοσιογράφος διερωτάται ευλόγως (στο ίδιο δημοσίευμα) για τι θα ακολουθήσει τον ακτιβισμό των χοντρών:
«Αλήθεια, δεν θα μπορούσαν στη συνέχεια και οι λιγνοί, οι χλωμοί, οι τριχωτοί ή οι καραφλοί να ξεσηκωθούν και να διεκδικήσουν κι εκείνοι με τη σειρά τους πανεπιστημιακή έδρα;»
Η Big Science του 21ου αιώνα σημειώνει όλο και μεγαλύτερες προόδους, πλουτίζοντας αφάνταστα το οπλοστάσιο της γνώσης της ανθρωπότητας. Να μερικά τελευταία επιτεύγματα...
«Η παχυσαρκία είναι ένα είδος εθισμού, προκύπτει από αμερικανική μελέτη που βασίστηκε σε απεικονίσεις του εγκεφάλου: η ακατάσχετη όρεξη για φαγητό συνδέεται με το ίδιο νευρικό κύκλωμα που ευθύνεται για τον εθισμό σε ναρκωτικά, όπως η κοκαΐνη» (in.gr, 3.10.2006).
«Οι επιζήσαντες από παιδικό καρκίνο είναι πολύ πιθανό να αντιμετωπίσουν χρόνια προβλήματα υγείας αργότερα στη ζωή τους, αναφέρουν οι ερευνητές… Η μελέτη άνω των 10.000 επιζησάντων παιδικού καρκίνου που θεραπεύτηκαν στη δεκαετία του 1970 και του 1980 αποκαλύπτουν ότι το 62% απ’ αυτούς αντιμετώπισαν τουλάχιστον ένα χρόνιο πρόβλημα υγείας ως ενήλικοι. Το ένα τέταρτο των επιζησάντων ανέφερε τρία ή περισσότερα χρόνια προβλήματα» (NewScientist.com, 11.10.2006).
«Μια οικογένεια ιών που ευθύνεται για μορφές του κοινού κρυολογήματος και της διάρροιας καθώς και για την πολιομυελίτιδα φαίνεται ότι επιφέρει συσσωρευτικές βλάβες στον εγκέφαλο που με το πέρασμα των χρόνων εκδηλώνονται ως απώλεια μνήμης, δείχνει μελέτη σε πειραματόζωα» (in.gr, 24.10.2006).
«Το ‘ένα στ’ αριστερό’ ταλαιπωρεί τι πτέρνες των στρατευσίμων. Αυτό είναι το αποτέλεσμα έρευνας του τμήματος Πυρηνικής Ιατρικής του 401 Στρατιωτικού Νοσοκομείου Αθηνών, η οποία διενεργήθηκε το διάστημα των τελευταίων 30 μηνών… Σύμφωνα με την έρευνα, οι βλάβες που αφορούν την πτέρνα είναι συχνότερες με τα κατάγματα να είναι περισσότερα από τις απλές οστικές καταπονήσεις…» (Ελευθεροτυπία, 4.12.2006).
Τέτοια επιστημονικά επιτεύγματα δημιουργούν νέα γνώση, και η γνώση είναι δύναμη. Ή μήπως τελικά είναι αδυναμία; Τι έλεγε πριν αυτός ο Όργουελ; Λίγο μπερδεμένα δεν είναι όλα αυτά;
Και για να μην μπερδευόμαστε, οι αρμόδιοι αποφάσισαν να απλοποιήσουν λίγο τα πράγματα. Να για παράδειγμα, από την Καθημερινή, 21.10.2006:
«Το επικίνδυνο νέφος της Αθήνας δεν είναι μόνο αόρατο αλλά και πολύπλοκο. Ένα σωρό σύμβολα που αντιστοιχούν σε χημικές ουσίες-ρύπους, πολλά νούμερα, όρια και παράμετροι. Όλα αυτά καθιστούν πολύ δύσκολο για έναν απλό πολίτη να παρακολουθήσει την πορεία της ατμοσφαιρικής ρύπανσης και να γνωρίζει την ποιότητα του αέρα που αναπνέει καθημερινά»
Καλό και άγιο δεν είναι αυτό; Ασφαλώς! Γι αυτό η Ελλάς πρέπει να σπεύσει να υιοθετήσει τους νέους δείκτες περί ποιότητας του αέρα που είναι πολύ απλοί: απλώς μια κλίμακα απ’ το ένα μέχρι το έξι που μάλιστα θα αντιστοιχεί και σε χρώματα για τους δυσλεκτικούς (1-πράσινο-αναπνεύσετε βαθιά έως 6-κόκκινο-κρατήστε την ανάσα σας επ’ αόριστον).
«Η καθιέρωση του Ημερήσιου Δείκτη Ποιότητας Αέρα θα ευαισθητοποιήσει ξανά τον κόσμο για το νέφος, αποκαλύπτοντας δυσάρεστες κρυμμένες αλήθειες», αναφέρει ο ίδιος δημοσιογράφος. Κι έτσι πρέπει. Η μέθοδος των εξαρτημένων αντανακλαστικών είναι από παλιά γνωστή και τόσο απλή που περνά απαρατήρητη. Αχ καημένε Παβλόφ..
Να και μια είδηση από το μέτωπο της Κοινωνίας της Πληροφορίας: «Στην Ελλάδα, το 65% του πληθυσμού δεν έχει χρησιμοποιήσει ποτέ ηλεκτρονικό υπολογιστή, ενώ το 82% δεν χρησιμοποιεί τακτικά το Διαδίκτυο. Τα ποσοστά αυτά φέρνουν τη χώρα στην πρώτη θέση μεταξύ των χωρών της ΕΕ στους ηλεκτρονικά αναλφάβητους» (in.gr, 5.10.2006).
«Αποφεύγουν τον κυβερνοχώρο κατά τη διάρκεια της διδασκαλίας υποστηρίζοντας ότι το μάθημά τους δεν προσφέρεται για χρήση νέων τεχνολογιών οι Έλληνες εκπαιδευτικοί, τοποθετώντας τη χώρα μας στις τελευταίες θέσεις της ευρωπαϊκής κατάταξης. Βασικό εμπόδιο στη διείσδυση των ηλεκτρονικών υπολογιστών στη διδακτική αίθουσα αποτελεί… η απουσία των απαιτουμένων γνώσεων για τη χρήση των υπολογιστών» (Καθημερινή, 13.10.2006).
«Δεν το μάθαμε! Δεν μας τα δίδαξαν! Το κράτος να αναλάβει τις ευθύνες του! (και τις δικές μου!)»
Καλύτερα έτσι δηλαδή. Δείτε τι γίνεται στην Χώρα του Μεγάλου Σατανά: ο ένας στους οκτώ Αμερικανούς είναι εθισμένος στο Ιντερνέτ. «Στο συμπέρασμα αυτό κατέληξε μελέτη του πανεπιστημίου του Στάνφορντ η οποία αναφέρει μεταξύ άλλων ότι οι ‘εξαρτημένοι’… επιδεικνύουν την χαρακτηριστική ιδεοψυχαναγκαστική συμπεριφορά… Η συμπεριφορά των εθισμένων στο Ιντερνετ… έχει πολλές ομοιότητες με αυτή των ανθρώπων που είναι εθισμένοι στο αλκοόλ…» (Καθημερινή, 21.10.2006).
Α πα πα πα! Μακριά από μας αυτά τα σατανικά πράματα. Όσο για τους Αμερικάνους, ηλίθιοι εκ γενετής είναι, καλά να πάθουν.
«Τάσεις μαζοχισμού έχουν καταλάβει τους Έλληνες αφού προτιμούν να περιμένουν στην ουρά μιας δημόσιας υπηρεσίας αντί να διεκπεραιώνουν τις συναλλαγές τους μέσω Διαδικτύου. Η έρευνα της Στατιστικής Υπηρεσίας σχετικά με τη χρήση των online υπηρεσιών που προέρχονται από το Δημόσιο αποκαλύπτει πως η πλειονότητα των νοικοκυριών της χώρας ούτε έχει, αλλά ούτε και θέλει να έχει σχέση με τα του Διαδικτύου» (Ελευθεροτυπία, 9.11.2006).
Στο μεταξύ κάπου στην Αφρική και στην Ινδία οι ελέφαντες, τα συμπαθητικά αυτά παχύδερμα, εμφανίζουν μια περίεργη συλλογική μετατόπιση συμπεριφοράς. Συγκεκριμένα, μέχρι πριν 20 χρόνια οι ελέφαντες συμβίωναν σχεδόν ειρηνικά με τους ιθαγενείς πληθυσμούς. Όμως στα μέσα της δεκαετίας του 1980 «εξαγριωμένα, ενήλικα αρσενικά άρχισαν να επιτίθενται αιφνιδιαστικά σε οικισμούς μέσα στη σαβάνα. Νεαροί ελέφαντες και των δύο φύλων ορμούσαν σε αυτοκίνητα γεμάτα τουρίστες στα αφρικανικά πάρκα. Στην Ινδία οι επιθέσεις πήραν τη μορφή επιδημίας… Βαθιές τάφροι ανοίχτηκαν γύρω από τα χωριά της Νοτιοδυτικής Αφρικής σε μια ύστατη, απέλπιδα προσπάθεια άμυνας…» («Κ», Καθημερινή, 19.11.2006).
Αιτία, η καταστροφή της αυστηρά ιεραρχικής δομής της κοινωνίας των ελεφάντων από την λαθροθηρία, την αποψίλωση των δασών, τους εμφύλιους πολέμους και γενικότερα την ανθρώπινη δράση. Οι ειδικοί επισημαίνουν κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον για όποιον μπορεί να διαβάσει ανάμεσα στις γραμμές: «ένα κοπάδι ελεφαντων είναι κατ’ ουσίαν ένας και μοναδικός τεράστιος οργανισμός, ένας ‘υπερελέφαντας’».
Το ίδιο άρθρο συνεχίζει.
«[Οι ελέφαντες] γίνονται θύματα ενός βαρύτατου μετατραυματικού στρες που μπορεί να υποβόσκει για δεκαετίες ολόκληρες κάτω από την επιφάνεια και να εκραγεί αιφινιδίως ύστερα από οποιοδήποτε φαινομενικά άσχετο ερέθισμα».
Και καταλήγει:
«Όλα τα μεγάλα ζώα που ζουν στην επιφάνεια του πλανήτη έχουν εμπλακεί άθελά τους σε έναν πόλεμο με την ανθρωπότητα. Έναν πόλεμο που χάνουν καθημερινά… Η αντεπίθεση ολόκληρου του ζωικού βασιλείου, ακόμα κι από λιγότερο ευφυή πλάσματα είναι ένα σενάριο που ξεφεύγει από τα όρια ασφαλείας της επιστημονικής φαντασίας και πλανάται σαν απτή πιθανότητα πάνω από τα κεφάλια μας. Όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, ακόμα και τους ζωολογικούς κήπους σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, η απείθεια και η επιθετική συμπεριφορά των αιχμάλωτων ζώων παρουσιάζει αξιοσημείωτη στατιστική αύξηση παρά το γεγονός ότι οι απόλυτοι αριθμοί των υπό αιχμαλωσία θηλαστικών μειώνονται διαρκώς…» [η υπογράμμιση δική μου].
Διαβάστε ή ξαναδιαβάστε το Deathworld του Χάρρυ Χάρρισον και Καλές Γιορτές!
