Τις προάλλες, ο Puer Neohellenicus βγαίνοντας από το σπίτι του, είδε με έκπληξη στις πολυκατοικίες να κυματίζουν πολυάριθμες ελληνικές σημαίες. Απόρησε. Παρότι ήταν σημαντικά λιγότερες από εκείνες που κυμάτιζαν σε σπίτια και αυτοκίνητα την επαύριο της νίκης στο «Ευρωπαϊκό», ήταν αρκετές για να τον κάνουν να σκεφτεί πως κάποια σπουδαία νίκη είχε καταφέρει πάλι η Εθνική μας.
Ύστερα ο Puer Neohellenicus άκουσε κάτι για επέτειο της ελληνικής νίκης κατά της Ιταλίας. Και απόρησε ακόμα περισσότερο γιατί δεν είχε υποπέσει στην αντίληψή του κάποιος αγώνας της Εθνικής με την Ιταλία…
Ο Puer Neohellenicus δεν ήταν ο μόνος που απορούσε γιατί κυμάτιζαν οι σημαίες την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου…
«Το 67% των μαθητών που ρωτήθηκαν σε σχετική έρευνα απαντά ότι δεν γνωρίζει τίποτε για την Εθνική Αντίσταση, ενώ από αυτούς το 20% έχει πλήρη άγνοια για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου και δεν γνωρίζει καν γιατί γιορτάζεται κάθε χρόνο… Το 45% δεν γνωρίζει απολύτως τίποτε για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο». (Βήμα, 27.10.2004).
Παράλληλα βέβαια οι Pueri Neohellenici έκαναν (δημοκρατικές) καταλήψεις στα σχολεία τους για να μην υπάρξουν Βάρβαροι (μη Έλληνες) σημαιοφόροι. Κι οι γονιοί δάκρυζαν από τη συγκίνηση που είχαν καταφέρει όχι μόνο να κλωνοποιήσουν τον εαυτό τους, αλλά και να δημιουργήσουν ακόμα πιο βελτιωμένους κλώνους.
Στην ίδια προαναφερθείσα έρευνα (που έγινε από τον εκπαιδευτικό και αναλυτή της εκπαίδευσης κ. Χρήστο Κάτσικα), υπάρχουν ακόμα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία: ένα μέρος από τους μαθητές που ρωτήθηκαν (μιλάμε για μαθητές Γυμνασίου και ΤΕΕ) μπέρδευε τα γεγονότα της 28ης Οκτωβρίου με εκείνα της 25ης Μαρτίου αλλά και της 17ης Νοεμβρίου! Ακόμα καλύτερα, δείτε τι απάντησαν οι φερέλπιδες νεανίες σχετικά με τα όπλα που χρησιμοποιήθηκαν σε διάφορους πολέμους: «ξιφολόγχες, μολότοφ και πυρηνικές βόμβες… στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, χαντζάρια και τουφέκια εμφανίστηκαν στα χέρια των Σπαρτιατών κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, τουφέκια στους περσικούς πολέμους ενώ ορισμένοι μαθητές απεφάνθησαν ότι και οι Σταυροφόροι χρησιμοποιούσαν την θρυλική σάρισα της μακεδονικής φάλαγγας»,(Βήμα, 27.10.2004).
Ακόμα καλύτερα, από την έρευνα προκύπτει ότι οι μαθητές που απαντούσαν με μεγαλύτερη επιτυχία στα περισσότερα ερωτήματα των εξετάσεων «σκοντάφτουν σε ερωτήσεις που απαιτούν κρίση, εκφράζουν με δυσκολία τις σκέψεις τους και εμφανίζουν τερατώδη λάθη. Εμφανίζονται δηλαδή σε εκατοντάδες περιπτώσεις γραπτά υποψηφίων που είναι ‘καλά προετοιμασμένοι’ αλλά δεν είναι ικανοί να αρθρώσουν συνεχή λόγο και να προχωρήσουν σε ακριβείς ιστορικούς συνειρμούς». (ίδιο δημοσίευμα).
Όχι, όπως έχω πολλές φορές εξηγήσει, δεν κάνω «κοινωνική κριτική». Απλώς ένα ακούσιο υποπροϊόν του τρόπου δράσης μου είναι και ο εντοπισμός των «κακώς κειμένων». Όχι, όπως έχω πολλές φορές εξηγήσει, δεν έχει καμία σημασία αν «φταίνε οι γονείς», το «σχολείο», το "υπουργείο" ή κάποιο εξίσου απρόσωπο και απατηλό «σύστημα». Όταν πέφτεις στο γκρεμό δεν έχει σημασία αν σε έσπρωξαν ή πήδηξες μόνος σου. Σημασία έχει ότι σε λίγο θα γίνεις κιμάς. Πάντα το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει.
Και το αποτέλεσμα είναι αυτό που όλοι αποφεύγουν να κοιτάξουν –μαζί με την προσωπική ευθύνη.
Στο μεταξύ η ομογενοποίηση του νου και η μεταμόρφωσή του σε γκρίζο πολτό με μια ύπουλη, υποσυνείδητη διαδικασία που ελάχιστοι από ελάχιστους αντιλαμβάνονται, προχωρά ακάθεκτη. Μαζί με τη Συλλογική Αμνησία.
Έχετε προσέξει πόσο έχει περιοριστεί και ομογενοποιηθεί το περιεχόμενο των τηλεοπτικών καναλιών; Δεν αναφέρομαι στο βόθρο των δελτίων «ειδήσεων», των σίριαλ, των reality και των άλλων βδελυγμάτων του prime time. Όχι, αναφέρομαι στις κινηματογραφικές ταινίες. Εχετε προσέξει πόσο περιορισμένο είναι το ρεπερτόριο;
Θα είναι καμιά 40αριά ή 50αριά ταινίες που παίζονται, ξαναπαίζονται και ξαναπαίζονται ατέρμονα, περνώντας από όλα τα κανάλια. Έχετε προσέξει πως η συντριπτική πλειονότητά τους είναι σχετικά πρόσφατες; Έχετε προσέξει (τουλάχιστον οι μεγαλύτεροι σε ηλικία) το παράδοξο φαινόμενο, όταν η τηλεόραση διέθετε μόνο 2 κανάλια να πρόβαλλε μεγαλύτερη ποικιλία ταινιών από σήμερα που διαθέτει 30 κανάλια;
Α, ναι, έχετε προσέξει όλα αυτά τα sequel, prequel, τα features στα DVD, τα remake ασήμαντων (πρόσφατων) ταινιών κι όλα τα άλλα χαρακτηριστικά που δείχνουν λες και κανείς πλέον δεν μπορεί να φτιάξει μια κινηματογραφική δουλειά «μια κι έξω»; Ναι, οι αχόρταγοι καταναλωτές ζητούν κι άλλα, αλλά αυτό δεν είναι η αιτία, παρά μόνο απλώς ένα ακόμα σύμπτωμα, ακόμα ένας κρίκος στην αλυσίδα.
Οι νεότερες γενιές έχουν μια ολοένα και πιο περιορισμένη αντίληψη και γνώση περί της περιβάλλουσας πραγματικότητας. Σιγά-σιγά, η νέα γενιά αποκόπτεται από το παρελθόν για να προσηλωθεί σε ένα πολύ πρόσφατο παρελθόν, ή στο παρόν. Δεν υπάρχει πλέον παρελθόν, μόνο παρόν. Το παρελθόν σβήνεται από τη συλλογική μνήμη με τρόπο που θα ζήλευε ακόμα και ο καλύτερος προπαγανδιστής του «1984». Η ίδια η Συναινετική Πραγματικότητα μεταβάλλεται.
Α, όχι, εδώ δεν υπάρχει Υπουργείο Αλήθειας όπως στο «1984». Όχι, εδώ δεν υπάρχει ένας Μεγάλος Αδελφός. Μακάρι να υπήρχε. Όχι, εδώ έχουμε δημοκρατικότατα αποκεντρωμένο ολοκληρωτισμό σε επίπεδο πολύ βαθύτερο από εκείνο οποιουδήποτε πολιτικού συστήματος.
Οι δημοσιογράφοι-κωδωνοκρούστες έχουν υπερβολικά μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους αλλά είναι απλά ανθρωπάκια, απλά πιόνια στο παιχνίδι.
Οι καναλάρχες και οι mediάρχες παίζουν με τις μαριονέτες-κωδωνοκρούστες και χαμογελούν κρυφά από τα παρασκήνια, αλλά είναι κι αυτοί απλά ανθρωπάκια, απλά πιόνια στο παιχνίδι.
Αχ αυτή η Πολιτική Ορθότητα!
Πρόσφατα προήλθε από τις Βρυξέλλες, την Πρωτεύουσα της Ενωμένης Ευρώπης (εδώ γελάμε ασύστολα), ένα νέο βιβλίο ευρωπαϊκής ιστορίας. Το πρώτο τεύχος είναι μια πολυτελής, έγχρωμη έκδοση για παιδιά σχολικής ηλικίας και αφιερώνει τέσσερις από τις συνολικά 114 σελίδες του σε κάθε μια από τις 28 χώρες που είναι ήδη μέλη ή πρόκειται να γίνουν μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Πέραν του ότι έχει παραλειφθεί (τεχνηέντως) η συμμετοχή της Βρετανίας και στους δυο Παγκόσμιους Πολέμους, ο Βρετανός ιστορικός δρ Ντέηβιντ Στάρκι εντοπίζει αυτό που κολλάει με όλα αυτά που προανέφερα: «Το να αφιερωθεί ίσος αριθμός σελίδων σε όλες τις χώρες, από τις μικρότερες όπως το Λουξεμβούργο και η Σλοβενία, ως τις μεγαλύτερες όπως η Γαλλία, η Γερμανία και η Ιταλία είναι μέρος ‘αυτού του παράξενου κόσμου που διαμορφώνεται σήμερα στην Ευρώπη, όπου όλες οι χώρες πρέπει να αντιμετωπίζονται σαν να γεννήθηκαν ελεύθερες και ίσες'» (Βήμα, 28.10.2004).
Έτσι κι αλλιώς η Ευρώπη είναι εδώ και δεκαετίες χαμένη υπόθεση –άλλο τι φούμαρα και ανοησίες σας ταΐζουν τα ΜΜΕ. Α, ναι, και υπάρχουν θαυμάσιοι τρόποι τέτοιου ταΐσματος. Κάποτε θα σας τους αναλύσω σε κάποιο βιβλίο. Κι υπάρχουν και άλλοι, πιο ύπουλοι τρόποι, σε δεύτερο, τρίτο, τέταρτο επίπεδο.
Ο φίλος και συνεργάτης Γιώργος Μπαλάνος έγραφε στο Ανεξήγητο (τ. 179, Ιούλιος 2003)
«Αν ένα παιδί μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον όπου οι περισσότερες λέξεις είναι ασαφείς, θα αναπτύξει ένα χαώδη τρόπο σκέψης και μια ψυχολογία που εύκολα θα άγεται και θα φέρεται από τον κάθε λαοπλάνο πολιτικάντη, ή διαφημιστή, ή προπαγανδιστή κτλ. Αντιθέτως, αν μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον που οι περισσότερες λέξεις είναι σαφείς –και όπου ακόμη και η αναπόφευκτη ασάφεια γίνεται αποδεκτή και αναγνωρίσιμη, αλλά με σαφείς πάλι όρους- τότε το παιδί αυτό θα διαθέτει μια γερή βασική άμυνα σε οποιαδήποτε προσπάθεια ξένης παρέμβασης στην εσωτερική του υπόσταση».
Ασαφείς λέξεις, έτσι; Πώς μπορεί να γίνει μια λέξη ασαφής; Με πολλούς τρόπους; Πχ αποδυναμώνοντας τη σημασία της μέσω κατάχρησης του πληθυντικού.
Οι συμπεριφορές… αντί του «μορφές συμπεριφοράς»
Οι πολιτικές… αντί του «μορφές πολιτικής»
Οι νοοτροπίες… αντί του «νοοτροπία»
Οι ψυχολογίες… αντί του «ψυχολογία»
Κι η Ομοιόσταση συνεχίζεται με τον ολοένα και περισσότερο εντεινόμενο εξοβελισμό της προσωπικής ευθύνης. Σε οικουμενικό επίπεδο. Να, στη Γαλλία ζεύγος παραπέμφθηκε σε δίκη επειδή επέτρεψε σε καλεσμένο τους σε δείπνο να οδηγήσει παρότι αυτός είχε καταναλώσει μεγάλη ποσότητα αλκοόλ. Ο μεθυσμένος τράκαρε, με αποτέλεσμα να σκοτωθεί αυτός κι άλλα τέσσερα άτομα (Βήμα, 7.10.2004). Τελικά το ζεύγος (σημειωτέον η σύζυγος ήταν καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι ως θύμα τροχαίου που είχε προκαλέσει μεθυσμένος οδηγός!) αθωώθηκε από δικαστήριο του Νανσύ (Βήμα, 20.10.2004).
Καθόλου άσχετο με το προηγούμενο: «Αμερικανοί επιστήμονες υποστηρίζουν ότι οι ανήλικοι που έχουν διαπράξει σοβαρά εγκλήματα θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με διαφορετικό και επιεικέστερο τρόπο από τους ενηλίκους και σε καμία περίπτωση να μην καταδικάζονται σε θάνατο ή σε ισόβια» (Βήμα, 20.10.2004). Γιατί; Μα επειδή, λένε οι επιστήμονες, ο εγκέφαλος συνεχίζει να αναπτύσσεται και η διαδικτύωση των νευρώνων δεν έχει ολοκληρωθεί ως τα 12 χρόνια του ανθρώπου όπως πιστευόταν. Μάλιστα… Και πότε ολοκληρώνεται σύμφωνα με τα νεότερα δεδομένα; Στα μέσα της τρίτης δεκαετίας της ζωής του ανθρώπου (23-25 ετών).
Πάει στοίχημα ότι σε λίγα χρόνια θα ανακαλύψουν ότι ολοκληρώνεται στα 45 μας χρόνια; Ή στα 55; Ή ακόμα αργότερα;
Στο μεταξύ ένα άλλο μαύρο υπόγειο ρεύμα, εκείνο της συνωμοσιολογίας, βγάζει βλαστάρια εκεί που δεν το περιμένει κανείς.
«Το AIDS δεν είναι μια κατάρα εναντίον των Αφρικανών, ή γενικότερα των μαύρων προερχόμενη από το Θεό. Είναι ένα εργαλείο για τον έλεγχό τους, το οποίο σχεδιάστηκε από κάποιους κακούς επιστήμονες αν και ίσως να μην μάθουμε ποιους συγκεκριμένα».
Ποιος τα είπε αυτά; Η κα Ουανγκάρι Μαατάι, Κενυάτισσα περιβαλλοντολόγος που βραβεύτηκε με το φετινό Νόμπελ Ειρήνης. Όταν τέτοιες μπούρδες ολκής βγαίνουν από το στόμα βραβευμένων «ιερών αγελάδων» (οι οικολόγοι έχουν πάντα δίκιο), καταλαβαίνει κανείς τι επίκειται.
Για να τελειώνουμε όμως, να μια ιατρική διαπίστωση που ανυψώνει το ηθικό όλων όσων ζουν στις πόλεις, όλων όσων ανησυχούν ότι ο σύγχρονος τρόπος ζωής στο αστικό περιβάλλον περιβάλλοντος επιβαρύνει την υγεία.
«Καπνιστές, υπερτασικοί, παχύσαρκοι και με υψηλή χοληστερόλη είναι οι περισσότεροι κάτοικοι των ακριτικών νησιών. Οι έξι στους δέκα άντρες και γυναίκες έχουν αυξημένη χοληστερόλη, ενώ οι τρεις στους δέκα είναι υπερτασικοί και υπέρβαροι… Τα παραπάνω προκύπτουν από μελέτη που πραγματοποίησε το Ελληνικό Ίδρυμα Καρδιολογίας σε 12 ακριτικά νησιά του Αιγαίου» (Βήμα, 20.10.2004).
Τι να πω; Ίσως όλα αυτά να οφείλονται στο υγιεινό φρέσκο ψάρι, στο φυσικό, χωρίς καυσαέρια και ρύπανση περιβάλλον των νησιών, στο ιώδιο της θάλασσας, στην έλλειψη άγχους, στην ανθρώπινη διαβίωση μακριά από τη ζωή στις μεγαλουπόλεις… Μάλλον έτσι πρέπει να είναι…
Εκτός αν κάποιοι άλλοι δουλεύουν πολύ χοντρά όχι μόνο εσάς, αλλά και τον εαυτό τους.
Ο Τίτλος του Μήνα
