Δεν ξέρω αν το έχετε προσέξει, αλλά τώρα τελευταία τα άκρα είναι πολύ της μοδός.
Μια η Θεωρία των Δύο Άκρων, μια τα Ακραία Καιρικά Φαινόμενα, μια κάτι Ακραίες Καταστάσεις… μια κάτι λεκτικές Ακροβασίες. Δεν έχω διαβάσει τίποτα για την Ακρόπολη, το Ακραίφνιο Βοιωτίας ή την Άκρα της Γκάνας, αλλά εγώ συνεχίζω την προσφιλή και άκρως γνωστή τακτική μου του Ακροβολισμού.
Άραγε έχει άκρα ένας κύκλος;
«Μπορεί κανείς να μετρήσει την περιφέρεια ενός κύκλου αρχίζοντας από οποιοδήποτε σημείο», είχε πει κάποτε ο δαιμόνιος Τσαρλς Φορτ. Κι εννοούσε βέβαια ότι η περιφέρεια του κύκλου έχει άπειρα άκρα. Εν αντιθέσει με ένα ευθύγραμμο τμήμα ας πούμε. Το οποίο βέβαια όταν κυρτωθεί ικανώς μετατρέπεται σε κύκλο.
Και τότε τι απογίνονται τα δύο άκρα;
«Το 2013 χαρακτηρίσθηκε από ακραία καιρικά φαινόμενα και άνοδο της στάθμης των θαλασσών που έφθασε σε επίπεδο ρεκόρ, ανακοίνωσε ο Παγκόσμιος Μετεωρολογικός Οργανισμός». (Σκάι news, 13.11.2013) Ο τελευταίος είναι μια εξειδικευμένη υπηρεσία του Οργανισμού Ηλεγμένων Εκκρεμοτήτων ο οποίος διαφυλάττει την ειρήνη (λέμε τώρα) και την ευημερία (των ευάριθμων στελεχών του) εδώ και κάμποσες δεκαετίες. Συνεπώς δεν θα έχανε την ευκαιρία να μπει κι αυτός στο χορό.
Μαθαίνουμε λοιπόν ότι ο πρόσφατος τυφώνας στις Φιλιππίνες ήταν κι αυτός ένα ακραίο καιρικό φαινόμενο (τι μας λέτε;) ο οποίος (φυσικά) είναι σύμπτωμα της Παγκόσμιας Κλιματικής Αλλαγής (και τι δεν είναι πλέον;). Μαθαίνουμε ότι το 2013 ήταν μια από τις πιο ζεστές χρονιές της Ιστορίας (από το 1850 δηλαδή, όπου και τοποθετείται η αφετηρία της Παγκόσμιας Ιστορίας), ότι οι θάλασσες ανεβαίνουν και τα λοιπά μάντραμ των μελών του Ιερατείου και των απειράριθμων Χρήσιμων Ηλιθίων που αποτελούν τα τσιράκια τους.
Α, ναι, συνεχίζονται και οι διαπραγματεύσεις περί κλιματικής αλλαγής που «θα πρέπει να καταλήξουν, το 2015 στο Παρίσι, σε μια παγκόσμια συμφωνία για τον περιορισμό των εκπομπών των αερίων που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου και ευθύνονται για την άνοδο της θερμοκρασίας της ατμόσφαιρας του πλανήτη».
Γιατί αλλιώς χαθήκαμε!
Βασικά έχουμε ήδη χαθεί, αλλά δεν το έχουμε πάρει πρέφα ακόμα.
Α, ναι, οι πάγοι λιώνουν, αλλά οι θαλάσσιοι πάγοι γύρω από την Ανταρκτική εξαπλώθηκαν σε έκταση ρεκόρ. So fucking what? Μονά ζυγά δικά μας. Και για του λόγου το αληθές, διαβάστε εδώ (εδώ, Καθημερινή 30.8.2013) το σχετικό άρθρο όχι για την «πληροφορία» που μεταδίδει αλλά ως άσκηση προς επίλυση για να δείτε τον τρόπο με τον οποίο οι Χρήσιμοι Ηλίθιοι περνούν επιδέξια και ύπουλα την προπαγάνδα τους. Για να σας κάνουν το μυαλό (ακόμα πιο) κουρκούτι.
Α, ναι, γιατί υπάρχουν ορισμένα πολύ απλά μοτίβα που ρίχνουν πολλαπλά είδωλα τα οποία αντικαθρεφτίζονται ξανά και ξανά ώσπου παρατηρείται το γνωστό φαινόμενο του Θαλάμου Αντήχησης - Echo Chamber.
Κάτι σαν τα «Eco-News» και τα λοιπά προπαγανδιστικά δελτία που κυκλοφορεί η Πράσινη Παπάρα και το Κακό Συναπάντημα.
Στέρεο θεμέλιο για το (πράσινο) μέλλον (Απο τον Αρχαιοπτέρυγα και απο εδώ )
Να ένα απ’ αυτά. Κι αυτό είναι μια καλή άσκηση προς επίλυση από το φιλόδοξο πρόβατο που θέλει να απαλλαγεί από την προβατοσύνη του (ναι, σε σπάνιες περιπτώσεις γίνεται κι αυτό).
«Πώς η ρύπανση στη Δύση μπορεί να προκάλεσε το χειρότερο λιμό στην Αφρική. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι πέθαναν από δίψα και πείνα στη χειρότερη ξηρασία του 20ού αιώνα, όταν οι βροχές σταμάτησαν στην Κεντρική Αφρική από τη δεκαετία του 1970 μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Μελέτη που βασίστηκε σε μαθηματικά μοντέλα δείχνει τώρα ότι η καταστροφή προκλήθηκε, τουλάχιστον εν μέρει, από την ατμοσφαιρική ρύπανση της Ευρώπης και της Βορείου Αμερικής».(in.gr, 12.6.2013)
Τότε η ξηρασία είχε αποδοθεί στην υπερβόσκηση και τις κακές αγροτικές πρακτικές στην Αφρική. Τότε επίσης δεν είχαν αναπτυχθεί ακόμα τα περίπλοκα υπολογιστικά μοντέλα που χρησιμοποιούν σήμερα οι κλιματολόγοι.
Ναι, έτσι είναι επειδή σήμερα Ξέρουμε Καλύτερα. Σήμερα απαλλαχτήκαμε από τις προκαταλήψεις και Βλέπουμε Καθαρά.
Πάντα κρίνοντας το παρελθόν με τα κριτήρια του παρόντος –εάν με εννοήσατε.
Και προπαντός, αποφεύγουμε τις Ακραίες Διαπιστώσεις, τις Ακραίες Θέσεις, τις Ακραίες Τοποθετήσεις.
Αν κι εγώ ήξερα ότι μόνο τα πράγματα τοποθετούνται, κι όχι οι άνθρωποι. Ή αυτοί που θέλουν να ονομάζονται άνθρωποι.
Απαλλαγμένη λοιπόν η επιστήμη από τα βαρίδια του παρελθόντος, μεγαλουργεί. Το ίδιο και η γνώση.
«Έντονη κριτική έχουν δεχθεί τα τελευταία χρόνια τα συνδρομητικά επιστημονικά περιοδικά καθώς σύμφωνα με επιστήμονες ‘περιορίζουν την επιστημονική πληροφορία με τελικό αποτέλεσμα την επιβράδυνση των επιστημονικών εξελίξεων προς όφελος του ανθρώπου’» (Τα Νέα 16.10.2013). Έτσι η επιθεώρηση Science έκανε ένα πείραμα-παγίδα, αποστέλλοντας σε 304 περιοδικά μια επιστημονικοφανή μελέτη με πολλά οφθαλμοφανή λάθη, σε πολλές χώρες του κόσμου. Ε, λοιπόν τα 157 «έγκυρα περιοδικά» δέχτηκαν αμέσως να δημοσιεύσουν την ψευτοέρευνα, 49 ζήτησαν διευκρινίσεις και 98 αρνήθηκαν, ως όφειλαν, με την πρώτη ανάγνωση.
«Τα επιστημονικά άρθρα που δημοσιεύονται στο Διαδίκτυο συνοδεύονται συχνά από σχόλια, τα οποία πολλές φορές είναι αγενή, παραπλανητικά ή και άσχετα με το θέμα. Κι όμως, τα επιθετικά αυτά σχόλια επηρεάζουν τη γνώμη που σχηματίζουν οι αναγνώστες για τα επιστημονικά θέματα […] ειδικά αν πρόκειται για αμφιλεγόμενα θέματα όπως η κλιματική αλλαγή, η εξέλιξη και η ασφάλεια των τροφίμων. […] Τα αγενή και επιθετικά σχόλια πολώνουν τους αναγνώστες, δηλαδή καθιστούν πιθανότερη την υιοθέτηση ακραίων και μη αντικειμενικών απόψεων». ((in.gr, 20.2.2013)
Ακραίες, απόψεις, ακραία φαινόμενα, ακραίοι άνθρωποι…
«Κάποτε χρησιμοποιούσε κανείς τα μέσα μόνος του. Τώρα η κατάσταση μοιάζει σαν να διαβάζεις εφημερίδα σε έναν πολυσύχναστο δρόμο με τους περαστικούς να φωνάζουν δίπλα στο αφτί του τι πρέπει και τι δεν πρέπει να πιστέψεις» σχολιάζει ένας καθηγητής.
Έτσι είναι όμως τα Ακραία Φαινόμενα. Ευτυχώς όμως που υπάρχει η Πολιτική Ορθότητα για να εξισορροπεί τα άκρα. Να τείνουν όλα προς το περίφημο Κέντρο (όπου τίποτα δεν κινείται επειδή όλα ισορροπούν).
«Η γλώσσα στα σύγχρονα λογοτεχνικά βιβλία περιέχει όλο και περισσότερες λέξεις που προδίδουν ναρκισσισμό, ατομισμό, κτητικότητα και γενικά τάση για υλισμό, αντί για αλτρουϊσμό και άλλες ηθικές και πνευματικές αξίες. Οι ερευνητές […] ανέλυσαν τις χρησιμοποιούμενες λέξεις σε πάνω από 1,5 εκατ. αμερικανικά και βρετανικά βιβλία όλων των ειδών (μυθιστορήματα, δοκίμια, εκπαιδευτικά εγχειρίδια κ.α.), που δημοσιεύτηκαν στη διάρκεια δύο αιώνων, από το 1800 έως το 2000. Η ανάλυση έγινε με τη βοήθεια του ελεύθερα προσβάσιμου λογισμικού Google Ngram Viewer, ενός εργαλείου που μπορεί να μετρήσει τη συχνότητα εμφάνισης λέξεων σε ένα εκατομμύριο βιβλία σε λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο». (in.gr, 8.8.2013)
Η ίδια έρευνα έδειξε ότι μειώνονται οι λέξεις που σχετίζονται με τη θρησκεία και γενικότερα με την υποταγή σε κάποιον ανώτερο. Κι εδώ θίγεται ένα τεράστιο θέμα.
Είναι κάτι που αφορά αυτό που αποκαλείται «απομάγευση» (disenchantment) του κόσμου. Είναι «η εγκαθίδρυση της βεβαιότητας ότι τίποτα εξωγενές στον πραγματικό και γνωστό κόσμο δεν διέπει τα πράγματα. Ότι κανένα υπερβατικό σχέδιο δεν είναι σε θέση να κατευθύνει τη δράση μας, να οριοθετήσει την πολιτική μας πράξη ή να μας προστατεύσει από αυτήν. Κι ακόμα ότι δεν υπάρχουν υπέρτερες δυνάμεις ικανές να νοηματοδοτήσουν τη ζωή μας […] Η πεποίθηση ότι τα φυσικά φαινόμενα είναι –στο σύνολό τους και σε κάθε τους μικρολεπτομέρεια- εξηγήσιμα εμφανίζεται πανίσχυρη».(Παναγής Παναγιωτόπουλος, Τεχνολογικές Καταστροφές και Πολιτικές του Κινδύνου, εκδ. Πόλις, 2013).
Και, ναι, η συνωμοσιοπαράνοια θα εντείνεται διαρκώς ακριβώς επειδή επιχειρεί αυτή την «επαναμάγευση» ενός ολοένα και περισσότερο «απομαγευμένου», ψυχρού και αδιάφορου σύμπαντος.
Εξ ου λοιπόν τα Ακραία Καιρικά και Άλλα Φαινόμενα και ουχί οι αφόρητα ντεμοντέ και προνεωτερικές «θεομηνίες».
Γιατί το παρελθόν δεν είναι αυτό που ήταν κάποτε.
«Το παρελθόν μπορεί να λειτουργήσει ως όχημα για την καλλιέργεια της κριτικής σκέψης και της αμφιβολίας από τα προσχολικά έως τα φοιτητικά χρόνια αλλά μόνο εφόσον μικροί και μεγάλοι εκτίθενται σε πολλαπλές αρχαιολογικές και ανθρωπολογικές ερμηνείες αντί να έχουν στη διάθεσή τους μόνο την επικρατούσα θεωρία που ενίοτε εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα» (Καθημερινη, 7,7,2013)
Κι έτσι, εκτιθέμενοι σε «πολλαπλές ερμηνείες», μικροί και μεγάλοι (ιδίως μικροί) υιοθετούν την άλλη Οικουμενικοπαγκόσμια Θεωρία, εκείνη της Πολιτικής Ορθότητας ντε, η οποία τείνει να αντικαταστήσει τα πάντα μεταβαλλόμενη σε Αδιαμφισβήτητο Ερμηνευτικό Υπόδειγμα, σε Τελική και Απώτατη Θεωρία των Πάντων.
Κάτω τα Άκρα, Ζήτω το Κέντρο!
Κι όλα αυτά μέσω του πανταχού παρόντος και τα πάντα πληρόντος Πολέμου των Λέξεων.
Όπου τα Ακραία Γλωσσικά Φαινόμενα πρέπει να καταπολεμηθούν.
«Έχω επιθυμήσει τα απλά ελληνικά Και εσείς; Μήπως έχετε κουραστεί από τα διακυβεύματα και τις κόκκινες γραμμές, τα πολιτικά θρίλερ και την επιφανειακότητα; Μήπως έχετε επιθυμήσει να ακούσετε ελληνικά που πέντε και πέντε κάνουν δέκα και όχι δώδεκα κόμμα δύο, από τα οποία τα μισά είναι ακαταλαβίστικα και τα άλλα μισά περισπούδαστες ελληνικούρες;» Νίκος Βατόπουλος, Καθημερινή, 13.7.2013).
Μέσα σε θύελλα λέξεων συντελείται η σημασιολογική και πραγματολογική αποδόμηση της Συναινετικής Πραγματικότητας. Και λόγω horror vacui, κάθε παλαιά Συναίνεση αντικαθίσταται από μια νέα, αργά και ομαλά, χωρίς να υπάρξει κραυγαλέα Ασυνέχεια, τουλάχιστον στα περισσότερα επίπεδα.
Άλλωστε Ασυνέχεια συνεπάγεται Κενό. Συνεπάγεται Άκρα.
«Στον θαυμαστό νέο κόσμο της πολιτικής ορθότητας, η κατηγορία χρησιμεύει ταυτόχρονα και ως απόδειξη ενοχής. Ο κατηγορούμενος καλείται να αποδείξει την αθωότητά του, και αυτή μάλιστα η επιλογή είναι διαθέσιμη μόνο σ’ αυτούς που έχουν πρότερα τον ενδεδειγμένο πολιτικό βίο. Διαφορετικά, το να επικαλείσαι και να προσπαθείς να αποδείξεις την αθωότητα σου είναι ξεκάθαρα ένα επιπλέον επιβαρυντικό στοιχείο. Δεν είσαι μόνο ένοχος, είσαι και αμετανόητος». Ναπολέων Λιναρδάτος, Μπλε Μήλο
Α, ναι, κάτι η πρόσφατη φασαρία με το «ξανθό αγγελούδι», κάτι περί «σεξιστικών σχολίων», κάτι από δω, κάτι από εκεί, το απαραίτητο κοτσάρισμα των επιθέτων «ρατσιστικός/η/ο» και «φασιστικός/ή/ο», όλα αυτά (και άλλα) είναι καραμπινάτα προμηνύματα του Θαυμαστού Νέου Κόσμου του Κέντρου, όπου δεν θα τολμά κανείς να πει τα πράγματα με το όνομά τους για να μην θίξει, να μην προσβάλλει.
Να μην κουνήσει τα νερά του τέλματος.
Και για μια πρώτη γεύση του τι σημαίνουν οι νέοι νόμοι της λογοκρισίας που περνούν και θα περάσουν κοινή συναινέσει (δηλαδή επειδή ΕΣΕΙΣ τους θέλετε κι επειδή ΕΣΕΙΣ τους υποστηρίζετε) ρίξτε μια ματιά εδώ.
Αυτοί οι τέσσερις Κεφαλονίτες ήταν μόνο η αρχή.
Και όπως έχω ξαναπεί, εκτυπώστε, κατεβάστε και καταχωρήστε κάπου αυτές τις Επικαιρότητες προτού τις φάει η μαρμάγκα.
Κοινή Συναινέσει βέβαια.
Κι αν θυμηθήκατε εδώ εκείνα που είχα γράψει προ ετών για το 1984 από την ανάποδη και περί Δικτατορίας των Ξενέρωτων, καλά κάνατε. Η μόνη διαφορά ήταν ότι οι τότε εκτιμήσεις μου αποδείχτηκαν πολύ αισιόδοξες.
Κι από Ξενέρωτους…
«…Φαντασθείτε τι είδος ανθρώπου πρέπει να είναι κάποιος που εθελοντικά ρουφιανεύει στο κράτος συμπολίτες του, μόνο και μόνο επειδή οι απόψεις τους δεν του είναι αρεστές […] Η ποιότητα του νόμου φαίνεται στην ποιότητα των ανθρώπων που είναι αναγκαίοι για την εφαρμογή του».
Ναπολέων Λιναρδάτος, Μπλε Μήλο
Κι όσον αφορά την διάσταση του Πολέμου των Λέξεων μέσω του οποίου εφαρμόζεται η νέα Δικτατορία, ο Κυριάκος Κατσιμάνης κάνει μια πολύ σημαντική επισήμανση.("Η Πολιτική Ορθότητα ως Απειλή", Αντίβαρο, 1.6.2013)
«..Προβλήθηκαν και υπογραμμίστηκαν κατά κόρον ορισμένες αρνητικά φορτισμένες και άκρως δυσφημιστικές λέξεις (ανισότητα, διακρίσεις, σεξισμός, ξενοφοβία, εθνικισμός, ρατσισμός, φασισμός κτλ.). Και ταυτόχρονα οι λέξεις αυτές χρησιμοποιήθηκαν ως ανεξίτηλα κοινωνικοπολιτικά στίγματα, το καθένα από τα οποία ήταν και με το παραπάνω αρκετό για να καταδικάσει σε «λιθοβολισμό» ή να οδηγήσει σε «θάψιμο» κάθε ανυπακοή ή παρέκκλιση. Αλλά το χειρότερο είναι ότι οι πάντες απέφυγαν επιμελώς να προσδιορίσουν επακριβώς το νοηματικό περιεχόμενό των παραπάνω λέξεων. Αντίθετα, το περιεχόμενό τους εμφανίστηκε σκοπίμως θολό, υπέρμετρα διευρυμένο και παλινδρομικά κινούμενο ανάμεσα στην κυριολεξία και τη μεταφορά, κάτι που ευνοεί το συνθηματολογικό καταγγελτικό λόγο. Αυτό σημαίνει ότι μέσα στην έντεχνα προωθούμενη σύγχυση μπορεί κανείς ανά πάσα στιγμή, ανάλογα με το τι τον εξυπηρετεί και τι τον συμφέρει, να καταγγείλει, για παράδειγμα, οποιονδήποτε ως σεξιστή, ως ξενόφοβο ή ως ρατσιστή!
Και πιο κάτω:
«…Όταν οι λέξεις χάνουν τη σημασία τους, συσκοτίζεται η ορθή αντίληψη για τα πράγματα, εμποδίζεται η ομαλή ένταξη στον αντικειμενικό κόσμο και διαταράσσεται η αρμονική σχέση με το κοινωνικό περιβάλλον. Οπότε, μέσα στη σύγχυση που καλλιεργείται συστηματικά: α) υποχρεώνεται κανείς να δεχτεί ως αλήθειες ορισμένα κραυγαλέα ψεύδη, β) στερείται το δικαίωμα της διαφωνίας και της διαμαρτυρίας και γ) καταντά εύκολο και ανήμπορο θύμα μεθοδεύσεων που σχεδιάζονται από οργανωμένες μειοψηφίες και προωθούνται με τη διαδικασία της στοχευμένης τρομοκράτησης».
Ο δρόμος για την Συλλογική Αλαλία και Αφασία έχει ανοίξει διάπλατος.
Τα προμηνύματα έρχονται από τις «προηγμένες» χώρες που έχουν φτάσει σε ανώτερο επίπεδο υλικής αλλά και προπάντων ψυχοπνευματικής ανάπτυξης. Τα άφυλα παιδιά ας πούμε (όπως επισημαίνονται απο τον Ανδρέα Φαρμάκι, "Τα Άφυλα Παιδιά", feidias.gr , 30.9.2012
*Γονείς κρύβουν το φύλο του παιδιού από τους γείτονες, τους φίλους αλλά και από το ίδιο ώσπου αυτό να γίνει πέντε χρονών και «να αποφασίσει μόνο του» τι θέλει να είναι. (The Indian Express, 25.5.2011)
*Οι «εξελιγμένοι» Σουηδοί (ναι, εκείνοι που εφάρμοζαν την στείρωση των ανεπιθυμήτων ως το 1975) εισήγαγαν μια νέα λέξη, μια ουδέτερου γένους αντωνυμία ώστε να μην υποπίπτουν στο αμάρτημα του διαχωρισμού των φύλων. (Slate, 11.4.2012).
*Ο τρόπος που οι δάσκαλοι και οι δασκάλες αγγίζουν τα παιδιά υπόκειται σε έλεγχο προκειμένου να μην μεταβιβάζεται ο καθορισμός του φύλου (Early Childhood Research and Practice, 2008 εδώ)
*17χρονη κοπέλα στο Ρόντ Άιλαντ των ΗΠΑ κατηγορείται ως ρατσίστρια επειδή ζωγράφισε μια τυπική οικογένεια με παντρεμένους πατέρα και μητέρα (The Huffington Post, 12.4.2012)
*Πάλι στην σουηδική κοινωνία των λοβοτομημένων, το όρθιο κατούρημα συντόμως θα τεθεί εκτός νόμου. Δεν κάνω πλάκα: (The Huffington Post, 13.6.2012)
Πότε θα σκάσει μύτη κι εκεί κανένας Μπρέιβικ όπως στη γειτονική «προοδευμένη» Νορβηγία, δεν ξέρω… Μέχρι να ωριμάσει το τέκνο της οργής και της ανάγκης, που λέει κι ο ποιητής.
Εδώ; Α, εδώ τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα από ορισμένες απόψεις.
Κάποτε υπήρχε μια παράξενη (για μας) συνήθεια – να απαθανατίζονται οι άνθρωποι καθώς περπατούσαν στους δρόμους ανάμεσα σε άλλους περαστικούς. Ο Ηλίας Μαγκλίνης γράφει κάτι σχετικό εδώ (Καθημερινή 27.4.2010)
«Δικογραφία αυτοφώρου διαδικασίας, σχηματίστηκε από την Υποδιεύθυνση Ασφαλείας Κέρκυρας, σε βάρος. 58χρονου ημεδαπού, για την παραβίαση των προσωπικών δεδομένων περισσοτέρων από 12.000 γυναικών και ανήλικων κοριτσιών στην Κέρκυρα. [...] Από τη διερεύνηση της υπόθεσης διαπιστώθηκε ότι ο 58χρονος, τα τελευταία δύο χρόνια περίπου, φωτογράφιζε συστηματικά γυναίκες και ανήλικα κορίτσια, κατά την διάρκεια καθημερινών δραστηριοτήτων τους στην πόλη της Κέρκυρας».(pluscorfu.gr, 10.7.2013)
Ο 58χρονος, η 32χρονη, ο «ανήλικος αλλοδαπός», ο «γνωστός επιχειρηματίας», ο «γνωστός δικηγόρος», έτσι, ο αλλιώς, ο αλέας, ο μαλέας, ο μαντραχαλέας, το Φάντασμα που στοιχειώνει τις πολιτικά ορθές ειδήσεις, όπου η αποκάλυψη των «προσωπικών δεδομένων» (αυτό)απαγορεύεται δια ροπάλου (άραγε η ηλικία δεν είναι προσωπικό δεδομένο;). Και οι ειδήσεις του αστυνομικού δελτίου, μεταβάλλονται σε έναν άχρωμο, άγευστο πολτό από τον οποίο έχουν αφαιρεθεί όλα όσα μπορεί να θίξουν, να αποκαλύψουν, να χαρακτηρίσουν, να κατηγοριοποιήσουν, να «ενισχύσουν τα στερεότυπα», να θεωρηθούν προσβλητικά, ρατσιστικά, σεξιστικά, μεροληπτικά και δεν συμμαζεύεται.
Οι «ειδήσεις» (χα-χα!) στην εποχή της «πλέριας και θεμελιωμένης» δημοκρατίας (μπουχαχαχα!) αποτελούν ΜΝΗΜΕΙΑ ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑΣ, τέτοιας που θα ζήλευαν θανάσιμα οι επαγγελματίες λογοκριτές της χούντας (της πραγματικής, όχι εκείνης που επικαλούνται αδιάκοπα οι σημερινοί πανταχού παρόντες γιαλαντζί επαναστάτες της πορδής)
Αυτά βέβαια για τους ανόητους ή τους αφελείς που εξακολουθούν να εξαρτώνται για την πληροφόρησή τους από τα επίσημα/μαζικά μέσα ενημέρωσης.
Αλλά δική τους η επιλογή, δική τους κι η ευθύνη.
Τετελεσμένος Μέλλων νο 1
Τετελεσμένος Μέλλων νο 1
